Polio

HALA YASIYORUM!

Benim ismim Alberto Tremante, 4 Agustos 1976’da dogdum.

Eger vaktinizin bir kismini ayriabilirseniz, size kendi hikayemi anlatmak istiyorum.
4 yasindayken soluma sorunundan etkilenmistim, ve gordugunuz gibi tekerlekli sandalyede yasiyorum ve “arkadasim” solunum cihazini herzaman yanimda tasiyorum.

Odam tam donanimli bir hastane odasi gibi, hastanede bulabileceginiz aletlerden olusuyor; acil motor-jeneratoru, sıkıştırılmış hava ureten kompressor, ve nefes kapasitemi kontrol edecek butun gerekli ozel ekipmanlari iceriyor.

Simdi belki siz benim bu hastaliga dogustan veya trajik bir kaza sonrasi kapildigimi saniyorsunuz.
Oysa benim size anlatacagim hikaye biraz degisik olacak. Saglik, harika sari saclari olan, tatli bir ikiz, ayni yumurta ikizimin ismi Andrea’ydi.

9 aylik olana kadar iyi bir sagliga sahiptik. Daha sonra sosyal organizasyonlar annemi arayip asi olmamiz gerektigini soylediler, cunku simdi oldugu gibi o zamanda Poliomyelitis ve diger bulasici hastaliklardan herkesi korumak icin aşılar kanunen zorunluydu.

O gunden bu yana hayatimiz cehenneme dondu. 6 yil once ailem zaten bir cocuklarini, Marco, bu kahrolasi aşıya kurban etmişlerdi. Kamu Saglik Hizmetlerine gittigimizde, babam derhal doktoru bu aşının tehlikeleri ve kardesim Marco’nun basina gelenler hakkinda bilgi verdi. Ama doktor babama korkmamasi gerektigini soyledi, cunku aşının oğlunun ölüme neden olacak kadar tehlikeli olmasi sozkonusu bile degildi ve ayrıca babama dedi ki, ayni aşıyı yaparken herhangi birsey ters giderse, butun sorumlulugu kendisine alacakti.

Bunlar sadece kelimelerdi, cunku bu kibirli adam buyuk bir hata yapiyordu.
Birkac ay sonra ailem ikinci oğullarının ölümünu yaşamak zorunda kalmıstı. Aşıdan hemen sonra, kardesim Andrea öldü ve ben agir bir sekilde hastalandim. Gunden gune daha da kotulestim ve hayatim sona ermek uzere gibi gorunuyordu. Doktorlar aileme vazgecmeleri gerektigini cunku benim umitsiz vaka oldugumu anlatmaya calisiyorlardi.

O donemler cok zayif bir umit isigi varken, babam beni hayatta tutmak icin herseyi yapti. Beni Isvicre’de bir klinige tasidi. Yeni bir terapi ustunde calisiyorlardi, ancak butun doktorlar bu tedaviyi benim uzerimde denemeyi reddettiler.

Gecen zamanda solunum sorunlarim giderek kotulesmis, Kuzey Italya’da pek cok hastanede birkac gun gecirmek zorunda kalmistim.

Bu yolda tanistigim hicbir doktor, anti-polio asisini bulan kisinin ogrencisi haric, aşının hayatımı mahvettigini kabul etmek istemedi.

Bunu kabul etmek Tip Dunyasinin icindeki gizli ekonomik guclere karsi (sadece Italyan degil) cok odun verici olurdu. Kar cogu kez insanlarin sagligindan daha onemliydi ve bunun icin bazi insanlarin kurban edilmesi zaten onceden dusunulmus, asilara iliskin agiz sulandirici kazanclar degerlendirilmisti.

Bana bakan ve beni seven, muhtesem iki melege sahip olmaktan dolayi ben cok sansliyim.
Iste o, benim tatli babam. Bana bir hayat verebilmek icin kendi hayatini kurban etmis adam. Basina rapor olarak sunulmasi utanc verici bir durumu acikliga kavusturmak icin caba sarfetmis bir adam.

Bu videoda herseyin otesinde, sevgili annemi hatirlamak istiyorum. Aylarca hastaneye kaldirildigimda, pekcok yogun bakim unitesini, yanibasimda, benimle paylasan ve her daim, rahatsiz sandalyelerde uymak zorunda kalan kadin. O da hayatini benim icin feda etti. 8 yil once ölse bile azmi, irade gucu, cesareti ve adanmisligi her zaman benimle. O hep benimle. Onun ve kardeslerim Marco ve Andrea’nin ruhlarini hissetmem haksiz yere aci ceken insanlar adina yasamam icin beni cesaretlendiriyor.

4 yasindayken, doktorlar babama cok yakinda olecegimi soylerlermis ve babam bu fikre yenilmis ancak hicbir zaman pes etmemis.

O doktorlar cok hataliydi, HALA YASIYORUM.

Bu video butun aşı mağdurlarına adanmıştır!

Submit a Comment

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Bu site, istenmeyenleri azaltmak için Akismet kullanıyor. Yorum verilerinizin nasıl işlendiği hakkında daha fazla bilgi edinin.